از عشق –
و به گفتِ تو بوده
که این همه سال
خاکواره گشته ام کِنارِ این راهِ مُرده !
] یعنی که ،بیایی وُ –
سایه باشی بر سَرِ افسونی اَم ! [
وبه لطفِ تو بوده
که این روزها
آسان تراز همه سال های تجرّد و اَندُهانِ کهنه اَم
ـ در هَمپر سگیِ خویش ـ
عشق را بابِ دلِ سوگوارِ خود / معنا می کنم .
ماه گُل !
آن گونه که تو می گفتی
عشق ،تنها –
نه هَمخُفتگی به سایه کبوده بود !
نَه هَمکِناری تا فرجا مین روز !
یعنی که من ،
سَر خطّ ِ گفت و لُطفت در چنگ
هم از پَرچینِ همخُفتگی گذشتم وُ-
هم از ولایت بوس و کِنار !
و حالا :- دل وُ دماغَ م سرشار از بُویِ جنون وُ مرگ
و پندارم از عشق ، تنها : ـ
رنگی ست از یک سَفر !
من
با تو / می مردم وُ زنده می گشتم ،امّا ـ
بی تو ] با عشق [
آوارگی نو شم وُ جان فراموش ،
می گذرم از هفت شهرِ هوش !
ماه گُل !
من ،در پس پشتِ شب هایِ گریه وُ سپیده هایِ انتظار
عشق را :هجرتی دیدم از ولایتِ جان !
و عشق
هر معنای دیگری هم داشته باشد ،
باز ، چیزی ست در همین حدود !
مثلاً :-
عشق یعنی : وقتی گیسوانت دسته نمی شوند !
عشق یعنی : وقتی پای دل در گِل نا علاجی بماند !
عشق یعنی : رَدِّ پای یک پَری بر اطلس نیلیِ چشم !
یعنی : گُل کردنِ مهربانی های نابهنگام
ـ یا نابهنگام گُل کردنِ مهربانی ها ـ
یعنی :
قاب گرفتن پیرهنِ سُرخ یوسف !
عشق یعنی : وقتی حنجره بلرزد ودل بریزد!
عشق یعنی :
از زبان ماندن وُ / از خاک بالا شدن !
و حتّی / پیر شدن از شوق مرگ !
عشق یعنی :
خفتن میان خاکسترِ ققنوسی !
یعنی : هزار وُ یک شَبِ وَرَم کرده به زنجره هایِ چشم ـ
و هیچ پرسشی نگشتن در گَلُوت !
ماه گل!
آن گونه که بر من رفت
عشق یعنی :
هی دلت بخواهد عزیزت را گفته باشی « دوستت دارم » ! ـ
امّا ،زبانت نچرخد وُ / اهل گفتن نباشی !
هی دلت بخواهد بگویی : ـ
دوستت دارم / تا پگاهِ محشر ! ـ
] از جنوبی ترین زوایه ی علف هایِ سوخته
تا ابری ترین آسمان شمالَ ش ![
دوستت دارم – اندازه همه لب های گزیده اهل حسرت به قیامت !
] یعنی که ؛ ـ
هی دلت بخواهد بگویی : پَسِ پای تو
جان تلخم را / گره می زنم به جان خفته ی این راه
و خَم به اَبرو نمی آرم ز انتظار
تا آنسویِ گذرگاهِ صراط ! ـ
امّا / نتوانی ![
عشق یعنی : ـ
اوّلش ، دلبخواه / جبین به سجده نهی پیش پاش ،
امّا بعد : ـ
هی به تو بگویند برخیز !/ لیک ، نتوانی ز جان !
] یعنی : ـ
اوّلش ،گمان کنی چهل سالِ خدا
ندامتِ یکشبِ هَمخفُتگی رهات نمی کند!
امّا بعد : ـ
چهل هزاره بر تو بگذرد
و باز ـ
ببینی : تا سپیده / چند « وارگِه » باقی ست !
و فرصت هیچ اندُهانی هم نیست ![
اوّلش به هوای یک کامِ شیرین
دشتی از ریواس / کُور کُنَد دو چشم تو
امّا بعد : ـ
هفت کوهِ سیاه / قامت فرازد مابَینِ تو و یک ریواس!
اوّلش ـ
نقشی از یک پَریِ غریب و مَلُول / پیش رُوت ،
خویش را می گویی : به اوّلین منزل ایمن که برسم ،
این معصومِ آواره را / می سپارم وُ-
کوتاه می کنم راه خویش !
امّا بعد : ـ
هفت منزل پیش رُوت – هر یک ایمن تر از دیگر –
و تازه ،می بینی / این همه راه ،
آنچه بر دستهات آورده ای –
نعشِ مرده جان خویش بود و بس !
و تازه می بینی ؛ ـ
شوق سفر / از رغبتِ رجعت فزون ترست !
و به یاد آنهمه گریه ها – برای غربتِ یک پَریِ آواره ـ
تازه می فهمی : این / خود تویی که تندیس نا مُرادی هایِ عالَم شده ای !
عشق یعنی : شبی ، دعا کنی –
] از همه دارِ دنیا / لیلا نَه ! شیرین نَه ! زلیخا و عذرا هم نَه ![
یک شب – فقط یک شب – همخوابِ پَریِ مسافری باشی ،-
که هَمبُوی غریب ترین گُلِ سُوری ست !
امّا بعد :-
روا نداری ،
که عصمتِ فَراق وُ نکهتِ خیالش را حتّی –
با همه آفاق تهی سواد کنی !
عشق یعنی :-
خودت هم خوب خوب بدانی
این / مَلمَلِ جانِ تُست
که گُر گرفته به صاعقه ی فراق !/ امّا –
هی بپرسی از اهالیِ ولایتِ احساس :-
این بُوی شرجی / از کدام برهوتِ خداست !؟
عشق یعنی : ـ
شب یلدا باشد
دستار هم بگشایی
زیر جوشِ باران هم ایستاده باشی
باز امّا –
خدا را بگیری به مؤاخذه : ـ
درین برزخِ قحطیِ گریه هایِ زلال
بارانَ ت را از کی دریغ می کنی !؟
یعنی : دی ماه باشد / برف هم گُرّانه ببارد
و تو ـ
راضی باشی ،بمیری از پَرسه هایِ تنها گردیِ شبانه اَت
و باز ،
راضی باشی ،یَخواره شَوی / در تهی ترین کوچه شهری غریب ،
امّا – باز نگردی به خانه یی / که می دانی دیگر ـ
چشمی در آستانه اش انتظارت نمی کَشد !
یعنی :-
هی پا کج کنی ،
بروی تا روبروی همان خانه که ـ از همه دار دنیا ـ
هنوز هم به چشم تو ، عزیزترست
اما بعد :-
بِجُنبد به خاطرت
هی دل غافل !
مگر به همان برف اوّل –
خانه رُفت و رُونَشد زِ کَس !؟
مگر آن پَریِ بازیگوش
-که بر پنچره مه گرفته این خانه / پنجِ وارونه می کشید –
جامه دانِ سفری اَش را /پیشِ چشمِ خودت نبست !؟
مگر وقتی نگاهِ تو جانبِ تندیس ننه برفی بود ،
بی گاه و بی خبر –
در غفلت نگاه تو نرفت !؟
عشق یعنی :آنقدر غریب عاشقی کنی
که تا صد قیامت / اولاد بر اولاد رسولانِ عشق
یک ترانه ات را هم معنا نکنند !
یعنی :-
آنقدر مبهم بخوانی وُ غریب – امّا زیبا –
آنقدر یک خطّ در میان –
عزیزت را صِدا زنی ] جامه دران وُ ناشکیب / امّا زیر لب ![ –
و هی دلت بخواهد ،
اوّلین کسی باشی که برای «شیرینَ»ت مُرده ای
امّا بعد :-
ببینی : لابه لایِ شَرمِ خودت –
آنقدر گُنگ مُرده یی – که به خوابِ خدا هم نیامده !
عشق یعنی : برخیزی به غیض ،
تمام یادگارهای عزیزت را –
بریزی وسط کوچه !
امّا باز :-
ببینی : این / عزیز تست ،که شاخ به شاخِ هر ستاره
و شانه به شانه ماه –
لایِ مژگان تو خفته ست !
یعنی :-
کُورترین مردمانِ ولایتِ بوسُ و کنار هم
از کِنارت که بگذرند ،
بگویند : تو / یادگارِ سال های دورِ قحطیِ عشق و تَرانِه ای !
یعنی :-
اگر به جای « دختر چشم آبی مزدا[۱]»
هزار و یکی مریم باکِره
سبوسبو گُلخنده
وشانه مخملِ آب را هم تعارفَ ت
و حتّی ، بگو عریان تر از ماه / خویش را حَلالِ تو کنند
باز –
ساغرِ ارغوانیِ آن پَری آواره هفت دریا
هر شوق و ذوقی را که بجنبد به خاطرت
زهرِ هِلاهِل کند به رؤیای تو !
یعنی :-
حرمان و حرام عروسِ رؤیایِ ترا
رقعه هیچ مُفتی [۲] و اعظمی –
نه به سامان تواند کرد و نه حلال !
عشق یعنی :-
ترانه ها در کف
کفن بر شانه
دورِ دنیا را بِدَوی / و باز –
برگردی وُ / بایستی روبروی همان خانه که می شناسی
و تازه ،-
بی هیچ ملالی بگویی : اینِ حوالی
به آن نشانه ها که شیرینَ م از باغِ کبوده می داد –
چقدرها شباهت دارد !
یعنی :-
هی دلت بخواهد / پسِ پایِ عزیزت
ـ به جای گریه ـ
ـ بزنی زیر آواز !
ـ امّا بعد : ـ
نهیب بزنی به خویش
که لابه لایِ زادن و مردن –
حیاء هم خوب چیزی ست .
] یعنی : با چشمی پُر از حیاء وُ گلویی پُرِ حوصله –
خاموش ترین کو چه ها را / قُرق نگاهت کنی ![
عشق یعنی :-
پُرتاپُرِ گوشَ ت ،صدایِ « هی گُل هی گُلِ »دلت باشد
و باز بگویی :-
این آواز قهوه ای
از گلویِ خاکسترینِ چه بی نوایی ست !؟
عشق یعنی :-
پسین باشد وُ / هی گیسوانِ شبرنگیِ عزیزت را –
رُو به خانه خدا شانه زنی
امّا/ هنوز ،دست نبرده به بلورِ گلویش
چشم بگشایی و ببینی :-
هزار سال است
که رُو به خانه خدا / خواب می بینی ،
و هنوز هم –
در خلوت ترین زاویه از بالِ دریا خفته یی !
] یعنی :اوّلش –
یک دست مهربان – ساده تر ازسار /سبزتر از سَروْ –
هزار سال / خوابت کند بر نَرمْنای سینه –
میانِ دوپستان نگاهبان بیقرار رُود
ـ دخترِ چشم آبی مزدا ـ
امّا بعد : به تاوانِ یک نگاه نا سپاس
و فقط / از سر یک گمانِ ناصوابِ تو
ـ آن هم در جُوشِ خوابِ هزاره اَت –
بُوی تندتر از نعنای گیسوانِ حناییِ گُلَت ،
گرمای خواب را
هزار سال / دور کند از چشم زنجیری اَت !
و دیگر هم
تا خدا خدایی می کند وُ گُلَت بَد شوخ وشنگی ،
خواب / کُلونِ چشمت را –
نکوبَد که نَکوبد![
عشق یعنی : بیست و یکم ماه باشد
با هزار گلویِ وَرَم کرده – در تنگنای یک پَسینِ شرجی –
سر چهار راهِ لامکان هم ایستاده باشی
آنوقت :-
پیش که خودِ تو / گُونه تَرکنی به یکی دو بیت دُندالِ گَرم
ـ از صدای برشته آوازها که در دل می خوانی ـ
عا لَمی مایل شود به مرگ !
] یعنی که :-
سر خطّ رستگاری اَت / آویز شبی دیجور
تو امّا –
کافر نَشوی وُ / تخت سلیمان را هم ،
سودا نکنی با آیه یی از شبِ بیست وُ یکم ![
یعنی :-
هی بگویی : خُب / دو رکعت نماز که به یک دهان آوازِ ناغافل شکسته نمی شود !
امّا بعد ، ببینی : ـ
از اوّل تا آخر
همه نمازت شده آواز !
عشق یعنی :-
به تو بگویند : از بلندترین سوره ها / ترتیلی سَر بِده !
و تو –
دفتر شعرت را بگشایی
همان غزلی را بخوانی / که به گاهِ نافله خلوت ترین شبت
ـ پای پیر ترین پَرزین «مال » ـ
برای بی کسیِ خویش و خواهش هایِ بی هوا خواهِ مُرده دلت –
گریسته بودی !
یعنی :-
ترا بگویند : شاعرِ بی قبیله ! قبله اَت کجاست !؟
و تو –
خُنک ترین سمت نارنجی را نشان دهی ،
که به روزگاری دور
دلت را به جای سَرِ بریده بی آزارترین کبوتر
چال کردی به سایه اَش !
و هی بگویی :-
هر کجا مزارِ تُرد ترین خیالِ کال باشد ،
هرکجا مزارِ مُرده رؤیایی نازک باشد ،
هر کجا نارس ترین گمان سبز چال باشد ،
هر کجا نشانی از گُورِ عاشقی نجیب ،
و هر آنجا که نمایی از گهواره گریه های بی شکیب باشد ،-
قبله اَم آنجاست .
یعنی : ـ
ترا بگویند : ساحرِ بختِ خفته خویش ! خدایَت کجاست !؟
و تو ـ
خلوت ترین زاویه صحرایِ جنون را نشان دهی ،
و بگویی : ـ
هر کجا سبزترین زیتون ،ـ
و گَلِ شاخَ ش / بی آزارترین کبوتر منزل کرده باشد ،
هر کجا پاریابی از پُونه ، –
و پای هرِ پُونه اش پروانه یی پاپیچ شده باشد ،
هر کجا پَرچینی از « پَرزین » –
و بر قامت رعنایش / هشیارترین مار چنبر شده باشد ،
هر کجا سوخته ترین بید مجنون باشد وُ-
خوش لهجه ترین بالنده بُریده گلو هم به فرازش
و هر آنجا که اولاد آدم ،
در تکرار هبوطَ ش
غَرّه می شود به خدای خویش –
خدایم آنجاست .
عشق یعنی :-
پَسین به پَسین
هرچه بیت«گُوگِریو»که مادرت برنعشِ دودمانِ شهیدت خوانْد –
مثل یک بادِ شبگرد
مرورشان کنی به سینه خاکستری ات!
عشق یعنی :-
سپیده به سپیده
هر آنچه «دُندال» / که پدرت بر مرده رؤیاهایِ هزاره اَش –
در گلویِ خاکستَرینش هزار ساله ساخت ،
همه را / مِثلِ یک نسیم به صبحی صالح
بنوشانی به جانِ جوانِ خویش !
عشق یعنی :-
به شامِ شرجیِ یک تیرماهِ داغ،
پیاله یی از شهدترین شَرابی مینوی
بنوشانی به جانِ تلخ خویش
و بعد / از تَهِ دل –
رَوارُو ، فرو رَوی به خوابی که خواهرِ باکِره مرگ است ،
و به وقت نماز صبح قیامت
به خون جوشان سوسن و قد قامت الصّلوه بهار
برخیزی از خواب هزاره ات
و بگویی :-
این آوازِ بی بدیل
از گلوی نقرینه کدام رسولِ به هوش آمده بود –
که خواب را /بر چشمِ خرابِ مستانِ خسروانی ، آوارکرد !؟
یعنی :-
به صبحِ صالح قیامت
حیران تر از نخجیری رها از کَمَند
شانه تکانی از غبار وُ غمباره های راهِ خفته عشق
و بگویی :-
این / دستِ مهربانِ کدامیک از هفت دخترِ خضراء بود ،
که این همه نام حلال را
با نَرمْنایِ دلنوازِ صداش
بیدار ساخته در خاطرِ مِه گرفته این شاعر!؟
عشق یعنی :-
خوبِ خوب بدانی / فردا –
قامت «شُلیَلَ» ت را
جا خواهی نهاد به آوردگاهِ تکبیر و تکفیر
و نماز عصرت را
بر فرازِ نیزه یی غریب خواهی خواند !
امّا باز :-
چشم بر نداری از چشمی که / جوان ترین جانِ آفاق را
بالِ چشمه یی / کِنار نهاده برای تو .
یعنی :-
گلویِ بُریده اَت را / ببینی میانِ تنورِ دشمنِ اجدادی
باز امّا –
لابه لایِ آن همه آتشِ تزویر وُ نامهربانی
صاف کنی گلویِ بِرشته خویش وُ –
بخوانی باصفاترین آواز که می دانی .
عشق یعنی :-
باریک شده باشی وُ / باریکتر از موُ
امّا ، هنوز هم –
عزیزترینِ کسان/ بتواند از سَرَت بگذرد و نیفتد !
یعنی :- برخیزی / از اوّل تا به آخر ،
دنیا را ورق زنی / به تفسیرِ یک گفتِ شیرین –
و لطفی شیرین تر !
باز امّا –
ببینی : هنوز ،
به سرآغازِ اوّلین پرسشِ غریبِ خویش
گُنگ ترین خوابی که دیده ای ،
نهان می داری میانِ چشم هایِ پُر نجابتِ شاعرانه ات !
عشق یعنی :-
شب ها / سرخ تر از آتش !
سپیده امّا / به رنگِ خاک !
شب ها ،به پوستِ مار / هشیار
سحر به جانِ کبوتر / بی آزار .
یعنی :-
خورشید به پایِ صلیبی از تراشه نور
خُروس هم که بخواند صد بار
افسونِ نارفیقی نگردد به سینه ات
و زبانت / نچرخد به انکارِ عشق .
وآی ماه گُل !
دیگر من چه بگویم از عشقی که / آن همه رسولِ آواره
جانِ جوانِ خویش
سرشار وُ برشته کردند ، از مَهر گیاهِ آن !-
باز امّا-
بالغ ترینِ رسولان / به گاهِ گفتاگفتِ آن
تنها / چهره زعفرانی وُ –
زبان بَرکَشید به کامِ شَوکِرانی اَش !
آخر / با این گلویِ کال
من چه بگویم !؟
یعنی ،چه می توانم که بگویم !؟
میانِ همه گفتا گفتِ ما / و نا گفته ها که می دانی
لابه لایِ زادن و مُردن
وقتی «ایل» کُور باشد وُ« مال» دُور …….
تنها / می توانم که بگویم :-
عشق یعنی :-
خدا بخوابد وُ تو نخوابی !
همین !…….
[۱] دختر چشم آبی مزدا = مُراد « آناهیتا » ست که در آیین مزدیسنا و متون زرتشتی از او بعنوان نگاهبان آب و پاکی یاد شده است .
[۲] مفتی : فتوا دهنده .
