نمازِ سپیده…

ماه گُل
چه گفتمت !؟/آن شبِ آخر ،
وقتی پاره پاره های دلم در کف
می بُردم چال کُنم به آغوشِ تاکِ خانه تان
و پرسیدی ؛به چه کاری ؟
یادت هست!؟-
گفتم :هیچ !نمازِ سپیده اَم را می خوانم!

و حالا تو بگو!-
وقتش نرسیده ،از شانه ی چَپِ من ،
بِتابی بر جهانی که،خُفته ست کِنارِ پاره های جانِ من !؟
یعنی که –
دست بر شانه ام زنی وُ من :
پاره های دلم که هیچ،
نماز سپیده اَم حتی….

و فقط /دست ترا بگیرم وُ-
بی هیچ بهانه یی
خود را در آغوشِ عنبرینِ تو ،
به خاک بسپارم …