آن شبِ آخر
که مِثلِ هیچ شبی هم نبود !-
چه نفرینی ره تُوشه اَم کردی !؟
و دیگر ببین –
که شب هایم / خودم
نه مثلِ شبی و نَه به رنگِ کَسی !
و هنوز ، تو / می گویی حنجره اَت آبستنِ نفرینی ست .
های !های ! زبان برگیر ماه گُل !
کز آخرین نفرین / هیچم نمی ماند .