به شَو تاریک غم
تو همو اَفتوِ پاکی
که به صحرا اِتاوی
به ای بارونای لِف
تو همو دارِ کُناری
پَنَهِ گَپ و کوچیری
غم دل وا که بِگوم غیرا تو؟
غیر تو مُو کِه نِه دارُم تو بگو
که بنشینه یه نظر
پای حرفای دلم
ای گُل سُهر؟
گُلِ بی خار که اِگون
هُو تونی
گُلِ نازدارِ دلُم
هُو تونی
شَو تاریک زِ تو روز اِبوهِه
روزی که نداره شَوِ تار
مَندُمِه تِهنا خُومِه تَک
مَندیر ریِ تونو تیغِشتِ اُو تیِّ تونُم
مَندُمِه تِهنا وُ غَریو
بِه وُلاتِ اَفتَو
اَورِ تاریک و سیاه
اِغُرومنِه چی دیو
دلِ بی یار مُو و ای همه غم ؟
مپسند!
جیَر خین مُو و ای همه درد ؟
مپسند !
“رضا بختیاری کیان”
مسجدسلیمان
۱۷ تیر ماه ۹۹
