۲۱ دی ماه زمستان ۱۳۵۷ اگر چه روزی سرد در لالی بود اما دل های گرم مردم خبر از رخ دادن اتفاقی بزرگ می داد که آن اتقاق فرجامی بزرگ برای سربلندی مردم در پی داشت .
قیام مردم لالی آن چنان از اعماق دل های آنان برخاسته بود که معدود خانواده های ساکن در لالی به همراه جمعیت عشایری آن روزها ، دست در دست هم صدایِ ملتِ ظلم ستیزِ ایران را فریاد زدند و البته اگر چه این حماسه بزرگ تا سال های سال به علت های مختلف به اکثر مردم ایران معرفی نشده بود اما امروز این روز تاریخی مردم لالی بیش از پیش برای مردم شناخته شده است.
بافت شهری لالی که در آن زمان به خاطر وجود شرکت نفت شکل گرفته بود در پی تعطیلی کارگاههای شرکت نفت ، آب لوله کشی، گاز و برق شهر قطع شده بود و شهر به روستایی سرد و بدون امکانات تبدیل شده بود و مردم هم که در چنین شرایطی به ستوه آمده بودند بر بی لیاقتی حاکمان زمان خود تظاهرات شوریدند.
جمعیت نه چندان زیاد لالی در آن روزها با تعطیل کردن همه فعالیت های خود و بستن مغازه ها در بازار ، در خیابان های اصلی لالی تجمع کرده و آماده برگزاری راهپیمایی شدند.
تظاهرات مردم آغاز شده بود و مردم لالی یک صدا فریاد مرگ بر شاه سر می دادند و با بلند شدن فریاد مردم خبر راهپیمایی به ژاندارمری رسیده و رئیس وقت ژاندارمری که ( دباغ ) نام داشت با مسلح کردم کادر و نظامیان خود جهت خاموش کردن و سرکوب راهپیمایان وارد صحنه می شود.
دباغ که با پیاده کردن سربازان خود جلوی حرکت جمعیت را گرفته بود با تیراندازی به سوی مردم موجب به شهادت رسیدن ۳ نفر از مردم و مجروح شدن ۸ نفر دیگر شد.
شهید چنگیز و شهید اسکندر حاجی پور دو برادری بودند که به همراه شهید خیبر حاجی پور در صحنه های راهپیمایی مورد اصابت تیرهای ماموران ژاندارمری قرار گرفتند که مردم ، مجروحان را به بیمارستان شرکت نفت در مسجدسلیمان جهت مداوا انتقال دادند.
تنها تصاویر این روز توسط یوسف حاجی پور ثبت شده که بخشی از آن ها را در زیر می بینید:
