روز پزشک به همه عزیزان پزشک ؛ که تخصص شغلی را توام با مهرورزی و خدمت دلسوزانه در خدمت به بیماران دارند تبریک عرض می گردد.

پزشکانی که در کارشان حاذق و در خدمت صادقانه به بیماران هیچوقت کوتاهی نکردند و به همین علت همیشه در ذهن قدرشناس مردم مسجدسلیمان ماندگار شدند.
بزرگانی طبیب همچون دکتر نهاوندی چشم پزشک فقید که بی اعتناء به دیسپلین خشک آن روزگار شرکت نفت ؛ بیماران غیرشرکتی را هم با مهربانی پذیرش و مداوا حتی جراحی می نمود.

سالهای اولیه انقلاب و آغاز جنگ تحمیلی بود ……در ابتدای دهه شصت مسجدسلیمان دارای فقط یک درمانگاه شبانه روزی در یک بنگله کلنگی در محله ۲۲ بهمن و در مکان فعلی مرکز MRI بود.
درمانگاه شبانه روزی مذکور قبلا یک خانه مسکونی بود و چهار یا پنج اطاق بیشتر نداشت و کوچکی ساختمان کفاف انبوه بیماران از مناطق مختلف شهر ؛ روستا وعشایر را نمی داد و بعلت شرایط جنگی و کمبود امکانات از یکسو و بیماریهای فصلی ؛ این درمانگاه همیشه شلوغ و با صدای ناله بیماران و گلایه ارباب رجوع کلافه از ازدحام را همراه داشت.
کمبود پزشک یک مشکل اساسی در آن روزگار در کشور بود . هنوز فارغ التحصیلان ایرانی رشته های پزشکی سالهای اول انقلاب بعلت ادامه تحصیل در دانشگاهها وارد بازار کار نشده بودند .
در کشور در آن سالها سرجمع ۱۳ هزار و ۴۲۸ پزشک وجود داشت که تعداد ۶ هزار نفر آنها خارجی بود و این شش هزار پزشکان خارجی هندی؛پاکستانی و بنگلادشی بودند که توسط وزارت بهداشت برای جبران کمبود پزشک بکارگیری شده بودند. پزشکانی که بعضا فقط چهارسال پزشکی خواندند و با زبان فارسی آشنا نبودند و بهمین خاطر بعلت تلفظ اشتباه کلمات فارسی با برخی ارباب رجوع سوء تفاهم پیدا می کردند . جالب اینکه برخی از این پزشکان بعلت عدم مهارت پزشکی ؛ بعضا نسخه های یکسان برای بیماران می نوشتند!!
علاوه بر بیمارانی از مسجدسلیمان؛ بیماران فراوانی هم از شهرهای اطراف مثل لالی و اندیکا به این درمانگاه شبانه روزی مراجعه داشتند.
برقراری انضباط در این درمانگاه فقط از عهده یک نفر بر می آمد! مرحوم زنده یاد بیژن رجبی مسئول تزریقات درمانگاه!! تنها کسی که بیماران از او حساب می بردند!!
مردی با قد متوسط و تقریبا تنومند با ابروهای صخیم و پیوسته از اهالی کلگه که در کارش جدی بود با یک نهیب رعد آسا بیمار و غیر بیمار حتی رئیس درمانگاه از ترسش نفس در سینه حبس می کردند.!!
اما مرحوم رجبی انسان شریف و مهربان بود که شرایط سخت آن روز گار در این درمانگاه شلوغ نیاز به چهره جدی وی برای برقرای نظم داشت.
وارد درمانگاه که می شدی در اولین اطاق سمت راست ؛ یک پزشک سبزگون و لاغراندام هندی بنام ((دکتر ردی ))Dr.Redi حضور داشت .
دکتر ردی یک پزشک متخصص داخلی و هندو بود.
وی بدون نگرانی از شرایط پراضطراب جنگی و مرگ براثر حوادثی چون بمباران های احتمالی آنهم در غربت و به دور از وطنش ؛ یعنی هندوستان ؛ همیشه با آرامش و لبخند به لب بیماران کلافه ازشلوغی و رنجور از کسالت را با روی گشاده پذیرا و معاینه می کرد.
دکتر ردی که به زبان فارسی هم مسلط بود و آرامش خاصی در چهره اش به چشم می خورد در حرفه پزشکی مجرب و کارآزموده بود و درمانش رضایت بخش بود . او با اهالی شهر رابطه خوب و صمیمی داشت و مردم دوستش داشتند دارای تنها یک فرزند پسر بود که با بچه های کلگه همبازی بود این دکتر مهربان و حاذق داستان ما حتی بدون احساس غربت و سکونت در یک محیط فرهنگی نامانوس براحتی خودش را با شرایط جدید وفق داد با برخی همشهریان مسجدسلیمانی رفت و آمد خانوادگی صمیمانه هم داشت.
درآن شرایط سخت جنگی که هر لحظه امکان حادثه دردناک می رفت فداکارانه در کنار مردم شهرستان مسجدسلیمان ماند و بیماران بیشماری را روزانه در همان درمانگاه حتی بدون ذره ای منت و خودداری از حق ویزیت پذیرش و درمان کرد و تا پایان جنگ این شهر را ترک نکرد و درکنار مردم مسجدسلیمان صمیمانه ماند.
این دکتر انساندوست و نیکوکار هندو یکی از پزشکان بامرام و خدمتگزار مردم مسجدسلیمان درسخت ترین شرایط تاریخ این شهر بود که با گذشت دهه های متوالی نامش به نیکی و خدمات ارزشمندش ورد زبان شهروندان است.
با پایان جنگ تحمیلی و ورود فارغ التحصیلان پزشکی از دانشگاه های کشور؛ دکتر ردی فقید و بزرگمنش هم در میان بدرقه و نگاههای قدرشناسانه مردم شریف مسجدسلیمان به کشورش بازگشت و حرفه اش را در موطنش ادامه داد در زادگاه خود سالهای بعد وفات کرد.
دکتر ردی نمونه کامل مهرورزی و انسانیت و اخلاق حرفه ای بود که خدمات ارزشمندی را در سخت ترین شرایط در حرفه ارزشمند پزشکی به مردم قدرشناس مسجدسلیمان از خود به یادگار نهاد.یادش گرامی