قبل از هر چیز، خدا را شاکرم بابت نعمت باران و تقدیم چنین بهاری با طراوت به مردمی که لایق بهترین ها هستند و امیدوارم که سال جدید لبریز از محبت باشد و مهر و رزق و سلامتی و هر آنچه اتفاقات خوب است که باعث حال خوب مردم سرزمین ام می شود.
حال سال فارغ از همه مشکلاتی که هست، با طبیعت و باران و سبزه و پونه خوب است و مردم هم شاکر قطره های باران، دل سپرده اند به دشت ها و سبزه ها و کوهسارانی که هر تپه اش، معجزه ای است برای لذت بردن از کنار هم بودن .
این مقدمه را آوردم که در آغازین روزهای سال، طبع گرم شما مخاطبین عزیز را تلخ نکنم از هر آنچه نزدیک به بیست سال پیش در مورد زادگاهم لالی نوشتم و اکنون نیز ناچارم به تکرار.
چند روزی است که از باب عادت ، راهی سرزمین لاله ها و آب ها شده ام . جایی که زبان لال می شود از شگفت سرخی لاله هایش و دل کباب از بابت نداشته هایش که بیش از پیش ، حال آدمی را خراب می کند در این احوال خوب.
لالی را آنانکه آمده و دیده اند، گواهی می دهند به اینکه یک شبه جزیره است محصور شده در آب دریاچه سد گتوند که البته به دریا می ماند و آب تراز و شور و دیگر رگ هایی که خون بی رنگ خدا در آن ها جریان دارد.
بی حاشیه و شفاف می گویم که هم مردم و هم گندم ها که برکت زمین اند ، هر دو در این دشت خدا خوب کرده ، تشنه و ملول اند از باب بی تدبیری و شاید بی عدالتی حاکمی که خوزستان را دربرگرفته است.
چند روزی است میهمان یکی از اهالی محله اصغرآباد لالی هستم ، جایی که تنها تفاوت زندگی شان با عشایر شاید وجود دیوارهایی سنگی باشد که حدود خانه ها را مشخص کرده اند.
تلویزیون منزل میزبان ، گویا به دلیل مشکل دکل صداوسیما در شهر، فقط ۵ شبکه را پوشش می دهد و این مشکل، شهروندان را ناچار به استفاده از ماهواره ای کرده است که در شعارها و مصوبات و جلسات مان بر مدیریت آن ، اصرار فراوان داریم.
در حالی تمرکز کرده ام برای نوشتن این درد دل ها که نمی دانم آنتن دهی گوشی موبایل ام اجازه می دهد که این یادداشت را منتشر کنم یا نه.
از محله قدیمی اصغرآباد شهر لالی همان قدر برایتان بگویم که یکی از محدود نقاط ایران است که به واسطه افت فشار و قطعی مکرر آب در طول روز، خرید و فروش آفتابه ها و لگن های قدیمی به شدت رایج و از ضروریات معاش است.
زادگاه من به واسطه داشتن طبیعتی بکر و مناظری زیبا با اینکه همیشه ی خدا جز اولین شهرها و مناطق استان و کشور در پذیرش مسافر و گردشگر است اما در تناقضی عجیب حتی یک مسافرخانه ندارد که کسی ، شبی را در این شهر اتراق کند.
همان قدر حال گل ها و پونه ها و کنارها در این دشت، خوب است که حال آسفالت ها و جاده ها و امکانات اولیه خراب و نه تنها بارش رحمت الهی ، اهالی لالی را خوشحال نمی کند که به شدت نگران می شوند، نکند برق شهر قطع شود. نکند همان چند شبکه تلویزیونی وصل نشوند. نکند چاله چوله های خیابان ها عریض و طویل شوند. نکند آب تراز گل آلود شود و آفتابه لگن ها رخ بنمایند در این عصر نانو جلوی چشم مهمانان و مسافرانی که قصد ماندن دارند. نکند خوشه ی گندم های دیم این جزیره زیر بار بارش های شدید سر خم کنند بر زمین و معیشت مردم کشاورز شهر به خطر بیفتد.
آری ، لالی ، جای خوبی هست، مردم خوبی هم دارد که البته خیلی مطالبه گر نیستند و طبیعت اش هم در این فصل، بی نظیر است اما حال دل میزبانان به واسطه وجود این همه مشکل در باب پذیرایی از مهمان و مسافر خوب نیست .
حال دل خیلی چیزها هم در این شهر به واسطه عدم نگاه عادلانه مسوولین استانی ، حال مساعدی نیست درست مثل حال دل غلامشاه قنبری که دیگر بلال نمی خواند.
غلامشاهی که بعد از عمری حماسه سرایی برای ایل و زادگاهش درگیر پوشه و پرونده ای است که شورای شهر زادگاهش، سال هاست آن را زیر بغل اش جا داده اند تا شاید بعد از عمری، قطعه زمینی را برای التیام حنجره ی زخمی زاگرس لحاظ کنند .
بیست سال پیش که با افتخار روزنامه نگار نقش جهانی شهر لاله ها بودم ، درد دلی چاپ کردم با تیتر «لالی ، شهرستانی پر از خالی» که البته به مذاق برخی مسوولین آن زمان خوش نیامد. مسوولینی که به واسطه عملکرد خودشان ، الان هیچکدام ساکن لالی نیستند و برون کشیدند از این ورطه رخت خویش ولی من با اینکه الان ساکن پاداد اهوازم ولی هنوز خون خودکارم در رگ های زادگاهم جاری است و با احترام به تمام مسوولینی که هستند و شاید هم در حد توان شان دارند تلاش می کنند ، می گویم و می نویسم که لالی ، شهرستانی است پر از خالی و شک ندارم که فرزندان همین مسوولین، به حرمت همین قلم که گوشه ای از حقایق این شهر را نوشته ، کلاه از سر برخواهند داشت. فرزندانی که شک ندارم به خاطر آب و برق و بیکاری و آسفالت و بلا به نسبت حضور مقتدرانه آفتابه لگن ها در شهر، شهروند اصفهان و اهواز و کرج خواهند بود.