دیبانچِی (Dzibanche) به معنای «نوشتن روی چوب» در زبان مایاها حدود ۳۰۰ پیش از میلاد در طول دوره کلاسیک اولیه تأسیس شد.
دیبانچی پایتخت سلسله کان بود، دودمان قدرتمند مایا که مناطق وسیعی از پست‌بوم‌های مرکزی مایاها را در دوره کلاسیک آمریکای میانه فتح و کنترل کرد.
ویژگی‌های این شهر معماری به سبک پِتِن است با ساختارهای کلیدی شامل معبد اسیران، معبد لینتِلز و معبد جغد. بزرگترین سازه، هرم کورمورینز است که در قرن پنجم پس از میلاد با استفاده از سبک تالود-تابلروی متأثر از تئوتیئواکانِ معماری مایا ساخته شد.
باستان‌شناسان INAH به تازگی در منطقه باستان‌شناسی دیبانچی کاوش‌هایی را به عنوان بخشی از «برنامه بهبود مناطق باستان‌شناسی» که با پروژه قطار مایان ارتباط دارد، انجام دادند.
در این حفاری‌ها، دو سکو در غرب یک محوطه باستانی کشف شدند، جایی که باستان‌شناسان حکاکی‌های دیواری تزئین شده‌ای یافتند که منقوش به صحنه‌هایی از حاکمان سلسله کان هستند.
زمین‌های بازی مایا مکان‌هایی برای رویدادهای ورزشی و مذهبی و نماد بازسازی و تداوم وجود مایا بودند. مایاها از طریق بازی با توپ (گونه‌ای از بازی با توپ آمریکای میانه) و قربانی‌های آیینی به خدایان خود ادای احترام و وفاداری می‌کردند.
در نخستین حکاکی دیواری، دو چهره را می‌بینیم که از یک پایه که زمانی پشتیبان مجسمه بوده حفاظت می‌کنند، همراه با نمادهایی که به حاکمان کان اشاره دارند. در دومین نقاشی دیواری، چهره‌هایی در پس‌زمینه‌ای از آسمان شب با ستاره‌ها، مارها و نقوش رایج در اشکال هنری مایاها و تئوتیواکان را می‌بینیم.
در سومین نقاشی دیواری، صحنه‌هایی از موجودات اساطیری و حیوانات مربوط به صورت‌های فلکی را می‌بینیم. مارهای درهم‌تنیده یک موتیف تکرارشونده در سراسر صحنه‌ها و نماد فرمانروایان کان در دیبانچی هستند و ادعای آن‌ها مبنی بر نسب الهی را تقویت می‌کنند.
